Over ‘Een week in december’ was nogal wat te doen in de Engelse pers. Journalisten verzonnen hypotheses over de ware identiteit van Tranter, de verbitterde literaire recensent in het boek. Verder was er opschudding rond een uit haar context gerukte opmerking van Faulks over moslimterrorisme. Kijken we even voorbij alle ruis, dan vinden we een boek met een breed canvas en een ambitieuze opzet. Faulks, die voor het eerst aan de slag gaat met hedendaags Londen, brengt een portret van mensenlevens die via allerlei plotwendingen met elkaar in verbinding komen te staan. Financiële hebzucht, religieus extremisme, de grondige verveling van rijke zakenvrouwen en de psychoses van twee ontspoorden: het is maar een greep uit het ruime aanbod. Faulks is een verteller die het tempo opjaagt om het dan weer een paar pagina’s rustig aan te doen. Hij doet dit net iets te vakkundig, soms lijkt het een trucje. Door de veelheid aan personages krijgt niet iedereen evenveel aandacht en daardoor is niet elke episode even beklijvend. Faulks gaat op zoek naar wat zijn personages met elkaar verbindt en hij komt uit bij onze fascinatie met virtuele werelden. Dat haast de volledige cast zich in één of andere virtuele dimensie van het leven verliest, doet geforceerd aan. De personages die het meest ruimte krijgen, zijn het boeiendst. De ontknoping aan het eind is spannend en, in vergelijking met Faulks’ eerdere werk, aan de sinistere kant. (Kathy Mathys)